Ik zette deze manier van leefstijl voort en de kilo's vlogen eraf, wat was ik blij en trots. Zo gebeurde het dat ik op mijn verjaardag, 20 februari 2011, al 18 kilo kwijt was. Daar was ik zo enorm TROTS op dat ik mij voor het eerst weer een rok, een blouse en laarzen heb gekocht. Ik liep nooit met laarzen want daar paste ik met mijn lelijke dikke kuiten toch nooit in.                                   

Iedereen vond het mij mooi staan en ik kreeg steeds meer zelfvertrouwen, iets dat ik bijna nooit had.Wel moest ik daar enorm aan wennen dat ik complimentjes kreeg dat ik er goed uitzag en mooie kleren aan had. Dat kreeg ik bijna nooit, wat kun je dan trots zijn op jezelf! Mijn rok en blouse had ik gekocht in maat 42, eerst droeg ik maat 46/48!

Die winter bleef ik doorgaan met kilometers fietsen en wandelen. Soms even geen zin maar met mijn doorzettingsvermogen ging ik toch. En na die tijd was ik blij want dan had ik een goed gevoel. En dan is het ook niet erg om onderuitgezakt op de bank te ploffen. Dan heb je een voldaan gevoel, heerlijk is dat! De kilo's bleven eraf gaan en ik ging me steeds beter voelen. Ook kon ik voor het eerst normaal weer mijn veters strikken, er zat geen buik meer in de weg! Daar kreeg ik het altijd bijna benauwd van, alsof je geen adem meer kreeg.Ik had me dat eigenlijk nooit zo beseft maar nu ik het verschil merkte dacht ik, heee, dit voelt anders en beter! Zo langzamerhand ging ik me steeds meer beseffen dat ik ook gezonder begon te worden, best een hele verandering waar je niet steeds bij stil staat.

Ik kon ook steeds sneller wandelen, deed ik eerder 5 km per uur, nu kon ik al 6 km per uur. Ik merkte gewoon dat bewegen steeds makkelijker ging. En ook ging het lopen er anders uitzien, ik "waggelde" minder, het zag er ook normaler uit. Hierdoor had ik ook geen last meer van smetplekken tussen de benen, iets dat ik vooral in de zomer best vaak had. In maart pakte ik langzamerhand het hardlopen weer op. Bijna geen last meer van de blessure van de achillespees, wat was ik blij. Gelukkig had ik een goede basisconditie opgebouwd door mijn vele wandel en fietstochten. In mei deed ik voor het eerst mee aan de Rietplasloop in Emmen. Ik deed mee aan de 5 km, een hele prestatie waar ik dan ook maar wat trots op was. Moe maar voldaan kwam ik over de finish in 29.16, net binnen een half uur. Zo dacht ik, dat heb je mooi geflikt!                 

Mijn uithoudingsvermogen en conditie werden steeds beter en op 3 juli liep ik mijn eerste 10 km bij de Grachtenloop in Coevorden. Ik deed dat in 57.37, net binnen het uur. Ik was er erg trots op dat ik dat allemaal zelf had bereikt, zonder trainer of zo. Ik was toen 25 kilo kwijt en omdat het zomer was en ik helemaal geen kleding meer had dat me nog pastte, ging in shoppen. Ik kwam thuis met wat leuke strakke shirts en korte broeken. Maar ook met een kort rokje en blouse. Hier had ik eerder nooit in durven lopen. En weer kreeg ik leuke complimentjes dat ik er leuk uitzag en dat het me mooi stond.

In het zwembad waar ik werk, liep ik altijd met een herenshirt en broek. De dameskleding was mij altijd te getailleerd, ik hield daar helemaal niet van! Maar op een gegeven moment werd dat natuurlijk véél te groot en ging ik in een damesshirt en broek lopen. Dat stond al veel mooier, ik begon echt een vrouwenfiguurtje te krijgen. Ik voelde me er nu wel prettig in. Later ging ik zelfs in een rokje lopen en kreeg ik tijdens het plakken van een pleister van een badgast het compliment, nu wordt ik eens door een échte badjuf geholpen. Ik had niet eens door wat hij er mee bedoelde, nou, je hebt toch een rokje aan? Ha ha, echt grappig, ik was maar wat trots dat ik dat bereikt had. Nu loop ik nog in het rokje en ze krijgen me niet meer in korte broek aan het bad.

Nu ik een wat vrouwelijker figuur kreeg, realiseerde ik me dat daar ook mooie benen bij hoorden. Eerder kon me dat echt niets schelen,ik had toch van die lelijke dikke benen, wat maakt het dan uit hoe ze er verder uitzagen? Maar nu kon ik me daar zo opeens druk over maken. Ik kreeg steeds mooiere benen en ik kocht me een lady shave.Ik schoor mijn benen, iets wat ik mijn hele leven nog nooit had gedaan! Wat was ik trots op mijn mooie slanke, gladde beentjes! Ook kwam ik erachter dat ik opeens met mijn kont(je) en voeten op de zitting van 1 stoel kon zitten. Dat kon ik nooit. Mijn collega die naast me zat schreeuwde opeens, zo zat jij nooit! Ha ha, nee, inderdaad dat kan nu ook. Zat best lekker trouwens. Zo kom je erachter dat je steeds meer kunt waar je nooit over na dacht, en dat is fijn maar tegelijk ook best bizar.

In september was ik 30 kilo kwijt en trainde ik door voor de Posbankloop in Velp.Die werd gehouden op 25 september, 15 km met twee zware klimmen erin. Ik was binnen in 1.36.29! Er ging op de finish zoveel door me heen dat ik er emotioneel van werd.Ook kwam ik er bijna kotsend van over de streep. Gewoon doordat ik dacht wat ik binnen een jaar allemaal had bereikt. En vooral hoe goed ik me daar nu bij voelde en dat ik het niet voor niets had gedaan. Wat een rijke ervaring!              

Waar ik ook enorm aan moest wennen is als ik bijvoorbeeld in bed me omdraaide, dat ik mijn heupen voelde. Wat hard dacht ik, dat voelde ik eerder nooit. En dat ik het in de winter soms niet makkelijk warm kan krijgen. Maar ik zou de kilo's er toch nooit weer bij willen hebben! Ik ben zo blij met mijn nieuwe lichaam en leven dat ik iedereen het gun!

Je bent vast wel benieuwd hoe het me na dat jaar is vergaan tot nu toe, je kunt het allemaal lezen in het volgende hoofdstuk.